Είναι εφικτή άραγε η σωτηρία με λάθος χάρτη; Γράφω το συγκεκριμένο άρθρο με αφορμή μία παράγραφο που διάβασα σε ένα βιβλίο του Μ. Ανδρουλάκη («Ε, πρόεδρε»), στο οποίο αναφέρεται η ιστορία της σωτηρίας μίας ομάδας Ούγγρων στρατιωτών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με την χρήση ενός λάθος χάρτη.
Στα αθρώπινα πράγματα μας εντυπωσιάζουν και μας εμπνέουν τα μεγάλα κατορθώματα. Οι μεγάλες επιχειρηματικές επιτυχίες, οι πολιτικοί θρίαμβοι, οι μεγάλες μάχες, τα “θαύματα” κάθε είδους. Ψάχνοντας πίσω από αυτές τις ιστορίες βλέπουμε πως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν δουλέψει με ένταση στον τομέα ενασχόλησης τους, στο επάγγελμα ή την τέχνη τους και μπορούν μέσα από αυτή τους την τριβή να βρουν νέους δρόμους και να πετύχουν σημαντικά κατορθώματα.
Ο θεμέλιος λίθος στις ανθρώπινες σχέσεις είναι η εμπιστοσύνη είτε πρόκειται για διαπροσωπικές σχέσεις, τις σχέσεις ανάμεσα σε ένα ζευγάρι είτε πρόκειται για τους partners σε μία εταιρεία. Το ίδιο ισχύει και στην οικονομία αλλά και την εξωτερική πολιτική και τις σχέσεις ανάμεσα σε κράτη και οργανισμούς, τις σχέσεις ανάμεσα σε ομάδες κάθε είδους.
Στο μυαλό μου η ανάπτυξη ταυτίζεται με τις λέξεις ήπια ισορροπημένα και όμορφα. Είτε μιλάμε για ένα εταιρικό μοντέλο είτε για ένα μοντέλο προσωπικής ανάπτυξης ή ακόμα για την εφαρμογή σε επίπεδο πόλης, χωριού, και ευρύτερα στην τοπική αυτοδιοίκηση. Το τελευταίο είναι και το θέμα του συγκεκριμένου άρθρου.
Αυτό που φτιάξαμε στην Αθήνα είναι μη βιώσιμο… Υπερβολική συσσώρευση τσιμέντου, ανθρώπων, χρημάτων χωρίς διεξόδους διαφυγής. Η Αθήνα δεν μπορεί να σταθεί σαν πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους στον ορίζοντα των 200 χρόνων από την ίδρυση του.
Χάθηκε μία ευκαιρία η κρίση να γίνει σημείο αφύπνισης. Η πόλη για να γίνει βιώσιμος τόπος θα πρέπει να αποφορτιστεί από τα βάρη που επί δεκαετίες την φορτώσαμε. Ιδανικά 600.000 και πλέον πολίτες να επανδρώσουν την επαρχία με ένα συντονισμένο τρόπο, με ένα παραγωγικό σχέδιο που θα δώσει οξυγόνο στην ελληνική οικονομία και προοπτικές για το μέλλον.