Από το παράθυρο του δωματίου μου αντικρίζω χρόνια και χρόνια, την μεγάλη λεμονιά που στέκει πεισματικά κόντρα στους καιρούς στον φυτεμένο πίσω αύλιο χώρο μιας μονοκατοικίας της οδού Ηπείρου στο Κορυδαλλό. Η λεμονιά αυτή και τα υπόλοιπα φυτά δίπλα της είναι και το μόνο σημάδι μου στις αλλαγές των εποχών. Την βλέπω στους ανθούς της, στα πρωτοβρόχια με τις σταγόνες να πέφτουν όμορφα πάνω της, στα κρύα και πάλι κύκλο στα ξανοίγματα της. Άλλοτε γεμάτη με καρπούς και άλλοτε αφημένη στη τύχη της να απλώνεται στο χώρο.
Μένει εκεί όμως και φέρνει ένα διαφορετικό άγγιγμα στο παράθυρο μου και σε όσους τυχερούς ακόμα έχουν πρόσβαση οπτικά στην πίσω αυλή. Δυστυχώς η άναρχη δόμηση και επέκταση των αστικών ιστών στην Αττική περιφέρεια, μας οδήγησε μακρυά από την φύση με τρόπο εγκληματικό τόσο για μας αλλά και για τις επόμενες γενιές! Με αφορμή ένα έντυπο του δήμου για την προστασία των δέντρων και του πρασίνου στην πόλη αναρωτήθηκα τι μπορεί να είναι αυτό που να μας κάνει τόσο μα τόσο εχθρικούς. Το φυλλάδιο συμβούλευε για την ορθή προσέγγιση των κατοίκων με το πράσινο, πότισμα, όχι κλάδεμα, προφύλαξη της μικρής πράσινης κληρονομιάς της πόλης μας.
