Μαθήματα Βουνού: Στάθμισε τους κινδύνους


Το άρθρο που διαβάζετε, με τον συγκεκριμένο τίτλο, το έχω αποφασίσει ένα χρόνο τώρα αλλά βρισκόταν στην αναμονή. Η συμμετοχή μου πρόσφατα σε μία σχολή βουνού με εκπαιδευτή τον Παύλο Τσιαντό, οι συζητήσεις, η εκπαίδευση και τα συμπεράσματα, μου ενίσχυσαν τις σκέψεις για τις συγκεκριμένες γραμμές.

Κατά την διάρκεια των θεωρητικών παρουσιάσεων ο Παύλος συμπεριέλαβε το παρακάτω slide στα μαθήματα ηγεσίας, με ένα ρητό του Ed Viesturs. Ο Ed για την ιστορία, είναι ο πρώτος αμερικάνος ορειβάτης μεγάλου υψομέτρου που κατέκτησε και τις 14 κορυφές της γης άνω των 8.000m χωρίς χρήση πρόσθετου οξυγόνου.

“The mountain decides whether you climb or not. The art of mountaineering is knowing when to go, when to stay, and when to retreat.” – Ed Viesturs

Μία υπενθύμιση ότι κατά την διάρκεια μιας εξόρμησης στο βουνό, εμείς έχουμε λόγο σε συγκεκριμένες παραμέτρους της εξίσωσης. Η τέχνη της ορειβασίας, η δική μας μαεστρία, είναι να αποφασίσουμε πότε να πάμε, πότε να μείνουμε και πότε να εγκαταλείψουμε, όλα τα υπόλοιπα τα “αποφασίζει” και μας τα επιβάλει το βουνό.

Κορυφή με κάθε κόστος;

Στην ορειβατική γλώσσα, και όχι μόνο, δεν πρέπει να υπάρχει η φράση κορυφή με “κάθε κόστος”. Ο ανταγωνισμός της κορυφής μπορεί να οδηγήσει σε άσχημες καταστάσεις. Ο ανταγωνισμός κορυφής των ιδρυτών δύο αμερικανικών εταιρειών, του Rob Hall (Adventure Consultants) και του Scott Fischer (Mountain Madness), για όσους θέλουν να εμβαθύνουν, οδήγησε σε ένα πολύνεκρο δυστύχημα το 1996 στο Everest. Η κόντρα για την καλύτερη εταιρεία, ο ανταγωνισμός για τους VIP ορειβάτες των μεγάλων υψομέτρων, ο “πυρετός του χρυσού” και η κάλυψη των media οδήγησαν στην καταστροφή.

Ρίσκο

Η μαγεία του ρίσκου είναι αυτή που ωθεί τον άνθρωπο να πιστεύει στο “προσωπικό ακατόρθωτο”. Η έξοδος από την ζώνη άνεσης είναι η “χώρα των θαυμάτων” αλλά και ο “τόπος καταστροφής” αν το ρίσκο είναι υπέρμετρο, ο εγωισμός τυφλός σαν να πρόκειται για ένα άλμα στο κενό. Στα αθλήματα βουνού αποδεχόμαστε την συνθήκη του ρίσκου καθώς αλληλεπιδρούμε σε πεδίο που δεν ορίζουμε απόλυτα, η φύση έχει τον τελικό λόγο. Η εκπαίδευση μας έχει σαν στόχο να μειώσει τον κίνδυνο για τραυματισμό, να περιορίσει το ρίσκο αλλά όχι να το εξαλείψει. Η επαφή με την φύση, όπως περιγράφεται από διάφορα φιλοσοφικά ρεύματα, είναι μία αρχέγονη, ιδρυτική και εξελικτική πράξη για τον άνθρωπο, ένα παράθυρο, μία αναγκαία ανατροφοδότηση για την επιβίωση στον σύγχρονο τρόπο ζωής.

Μέτρηση ρίσκου: Δεν μπορείς να ρισκάρεις τον καιρό, τον εξοπλισμό, τον χρόνο, δεν μπορείς να ρισκάρεις με την ασφάλεια, την φυσική κατάσταση και τις αντοχές της ομάδας, την γνώση του πεδίου.

Εξαγωγή γνώσης

Τι μπορούμε να μάθουμε λοιπόν από το βουνό για χρήση στην προσωπική μας ζωή και το αβέβαιο εταιρικό περιβάλλον, με τις έντονες αντιθέσεις που διανύουμε;

1) Για να “συμβεί το κακό”, πρέπει να πάει λάθος παραπάνω από ένας παράγοντας
2) Το ρίσκο θα πρέπει να είναι υπολογισμένο σε συνθήκες ηρεμίας
3) Δεν επιλέγουμε την κορυφή με κάθε κόστος
4) Ο εγωισμός θα πρέπει να υποκλίνεται στο καλό της ομάδας.
5) Πρέπει να διατηρήσουμε εφεδρικές δυνάμεις
6) Προετοιμασία
7) Προσοχή στις αυθεντίες

(αρχική δημοσίευση στο επιχειρώ)

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *