Είχα την χαρά να βρεθώ χθες στο θεατράκι του Δήμου Κορυδαλλού όπου η τοπική θεατρική ομάδα σήκωσε με αξιώσεις την παράσταση “Περιμένοντας το Godot”. Δύο άστεγοι φίλοι ταλαιπωρημένοι από τα καμώματα της ζωής παραμιλούν και στήνουν αυτοσχέδιες συζητήσεις γύρω από ένα παγκάκι που είναι και η ζωή τους, στην αναμονή για την άφιξη ενός άγνωστου που θα τους δώσει σημαντικές λεπτομέρειες, που θα ανατρέψει την ανούσια καθημερινότητα τους δίνοντας μια διέξοδο… Ο καιρός περνάει, οι εποχές αλλάζουν και συνεχίζουν να είναι δεμένοι στην ιστορία η οποία ορίζει την τύχη τους, περιμένοντας το Godot!
Αν ζούσε ο Samuel Beckett συγγραφέας του έργου, θα αναγνώριζε με σιγουριά στις μέρες μας την ταύτιση του δημιουργήματος του με την ελληνική περίπτωση, με το δράμα της αναμονής και την “αποφασιστική απραξία” μας.
Η τέχνη της αναμονής και η επιμονή στους στόχους μπορεί να οδηγήσει σε υπερθετικές εξελίξεις στην περίπτωση ενός οργανωμένου σχεδίου αναγκάζοντας τον “αντίπαλο” να προβεί σε κινήσεις που καμιά φορά καταλήγουν σε λάθη ή σε απώλεια της καλής θέσης του στο χώρο. Στην αντίθετη περίπτωση οδηγούμαστε σε μία λύση- καταστροφή στην οποία δεν ελέγχουμε καμιά από τις παραμέτρους της. Μένουμε στις επικλήσεις για τα θεία, στα μαντζούνια που θα ξορκίσουν το κακό που μας βρήκε, στις ξένες παρεμβάσεις που δεν πρόκειται να έρθουν ποτέ…