Οι γειτονιές του Κορυδαλλού αυτές τις μέρες είναι γεμάτες με καρπούς, χρώμα και μυρωδιές! Οι νεραντζιές της πόλης είναι φορτωμένες και όμορφες. Μια βόλτα με το ποδήλατο, με τα πόδια και μπόλικες σκέψεις τούτο το καιρό για λύσεις σε καθημερινά προβλήματα και κινήσεις που δεν απαιτούν πολύ κόπο αλλά που έχουν συμβολική και συνάμα πραγματική δύναμη μέσα τους…
Σε παλαιότερη δημοσίευση είχα ασχοληθεί με τις πορτοκαλιές και τις λεμονιές στις γειτονιές και την δική μου προσωπική ιστορία. Την ανάγκη για αξιοποίηση κάθε δυνατότητας και ευκαιρίες που μας δίνεται. Τα προβλήματα που βιώνει τώρα η χώρα μας έχουν πολλές προεκτάσεις αλλά και πολλές αιτίες. Πέρα της γεωοικονομικής/πολιτικής προέλευσης (νομισματικός πόλεμος κλπ) υπάρχουν και ζητήματα διαχείρισης των πόρων και του φυσικού κεφαλαίου που υπάρχει γύρω μας.
Η μείωση των εισοδημάτων, οι σημαντικές κοινωνικές πιέσεις οδηγούν σταδιακά την κοινωνία σε ένα βίαιο αλλά αναγκαστικό μετασχηματισμό, σε μια προσαρμογή στις νέες συνθήκες. Οι νέες συνθήκες αναδεικνύουν την σημασία παράλληλα της οικιακής οικονομίας ή σκέτο οικονομίας (οίκος + νέμω). Η εκμετάλλευση των λιγοστών τετραγωνικών πρασίνου μπροστά από τα σπίτια μας προς όφελος της κοινωνίας είναι ένα απλό παράδειγμα. Μπόλιασμα των δέντρων σε πορτοκαλιές και λεμονιές όπου και τεχνικά γίνεται. Εκπαίδευση των πολιτών στη φροντίδα των δέντρων σε συνεργασία με τις κατά τόπους δημοτικές αρχές. Οι καρποί των δέντρων δώρο και ελπίδα για τις γειτονιές.
Είναι ζωντανές σε όλους οι εικόνες συνανθρώπων μας να συλλέγουν πεταμένα φρούτα και λαχανικά στις λαϊκές αγορές, είναι ζωντανές οι σκηνές πολιτών να αναζητούν φαγητό και αντικείμενα προς μεταπώληση στα σκουπίδια. Η κοινωνική πίεση και εξαθλίωση θα ενταθεί το ερχόμενο διάστημα και όλοι πλέον γνωρίζουν πως δεν πρόκειται για “απαγορευμένη αφήγηση” αλλά για μία πραγματικότητα.
Οι Δήμοι ειδικά αυτοί των μεγάλων αστικών κέντρων θα πρέπει να υιοθετήσουν μια άλλη λογική πέρα αυτής της χρήσης των πόρων του προϋπολογισμού για την τοπική αυτοδιοίκηση. Ο Δήμος ως παραγωγός, ως κέντρο συντονισμού και δημιουργίας πλούτου. Ένα άλλο πράσινο παράδειγμα θα ήταν αυτό της κοινόχρηστης γης. Με το συντονισμό της αρχής πρασίνου θα μπορούσαμε να δούμε και περβόλια που θα παρήγαγαν τα απαραίτητα για το τραπέζι των άπορων.
Πρόχειρα στο μυαλό μου έρχονται πολλά παραδείγματα και καλές πρακτικές που μπορούν να ακολουθηθούν και δεν είναι άγνωστες. Πρέπει να δούμε κινήματα αντι-διαφθοράς, νέες ιδέες, καλές πρακτικές, μέτρηση της αποτελεσματικότητας του κράτους και πάνω απ’όλα καθολική συμμετοχή και λογοδοσία. Όλα αυτά μαζί με το αίτημα για επανάκτηση των δημοκρατικών διαδικασιών και της συμμετοχής στη πολιτική και τα κοινά. Φυσικά τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι αυτονόητο, αυτόματο και χωρίς θυσίες…