Λεμονιές και Πορτοκαλιές στις γειτονιές!

Από το παράθυρο του δωματίου μου αντικρίζω χρόνια και χρόνια, την μεγάλη λεμονιά που στέκει πεισματικά κόντρα στους καιρούς στον φυτεμένο πίσω αύλιο χώρο μιας μονοκατοικίας της οδού Ηπείρου στο Κορυδαλλό. Η λεμονιά αυτή και τα υπόλοιπα φυτά δίπλα της είναι και το μόνο σημάδι μου στις αλλαγές των εποχών. Την βλέπω στους ανθούς της, στα πρωτοβρόχια με τις σταγόνες να πέφτουν όμορφα πάνω της, στα κρύα και πάλι κύκλο στα ξανοίγματα της. Άλλοτε γεμάτη με καρπούς και άλλοτε αφημένη στη τύχη της να απλώνεται στο χώρο.

Μένει εκεί όμως και φέρνει ένα διαφορετικό άγγιγμα στο παράθυρο μου και σε όσους τυχερούς ακόμα έχουν πρόσβαση οπτικά στην πίσω αυλή. Δυστυχώς η άναρχη δόμηση και επέκταση των αστικών ιστών στην Αττική περιφέρεια, μας οδήγησε μακρυά από την φύση με τρόπο εγκληματικό τόσο για μας αλλά και για τις επόμενες γενιές! Με αφορμή ένα έντυπο του δήμου για την προστασία των δέντρων και του πρασίνου στην πόλη αναρωτήθηκα τι μπορεί να είναι αυτό που να μας κάνει τόσο μα τόσο εχθρικούς. Το φυλλάδιο συμβούλευε για την ορθή προσέγγιση των κατοίκων με το πράσινο, πότισμα, όχι κλάδεμα, προφύλαξη της μικρής πράσινης κληρονομιάς της πόλης μας.

Οι δρόμοι του Κορυδαλλού είναι γεμάτοι από νεραντζιές που διατηρούνται πράσινες όλο το χρόνο. Κάτι όμως δεν τις δένει με τους κατοίκους, με τις γειτονιές. Ανθίζουν, μεγαλώνουν, ρίχνουν τους καρπούς τους χωρίς να τραβούν τα βλέμματα. Ίσως μάλιστα να “ξεφεύγουν λέξεις” από τις νοικοκυρές που σκουπίζουν βιαστικά τα πεζοδρόμια και καθαρίζουν τους χυμούς τους.  Ίσως πάλι να μπαίνουν σκέψεις για την απόθεση ενός δεύτερου αυτοκινήτου κάποιας οικογένειας… Θα ελευθερωθεί χώρος και ίσως να μην το καταλάβει και κανείς ένα βράδυ του Αυγούστου.

Να γεμίσουν οι γειτονιές πορτοκαλιές και λεμονιές. Μια αίσθηση του κήπου του πολίτη όπως αυτή του προγόνου μας του Περικλή που άφηνε ανοιχτό το χωράφι του για τους Αθηναίους συμπολίτες του ή όπως αυτή των Εβραίων που αφήνουν, στο όνομα του θεού τους, ένα μέρος της παραγωγής τους στα δέντρα για τους υπόλοιπους. Πορτοκαλιές και λεμονιές, μπόλιασμα των δέντρων, μπόλιασμα στους πολίτες μιας νέας σχέσης με την πόλη και με την φύση. Η φύση που μπορεί σ’αυτές τις συνθήκες να συνεχίσει να δίνει απλόχερα, οι πολίτες και τα παιδιά που μπορούν να παιδευτούν σε μια άλλη αντίληψη για τον δημόσιο χώρο, την προστασία του περιβάλλοντος, τη δημιουργίας αξίας και την οικοδόμηση πάνω σ’αυτή.

Απλά νήματα που μπορούν να ξεσηκώσουν γειτονιές και πνεύματα!